Kiedy miało się zrozumienie w jego oczach,
ciepłą herbatę w chorobie,
jego dłoń w swojej dłoni,
a zostaje się z listami przewiązanymi aksamitną wstążką,
to to jest wszystko za mało.
Kiedy słyszało się swoje imię szeptane przez jego sen,
tańczyło się do zdartych butów,
kochało się go i vice versa,
a zostaje się w towarzystwie jego choroby,
to to jest wszystko za dużo.
Za dużo na jedno serce, na jedną pamięć, na jedyną miłość w życiu.
Czekałam na Ciebie 1825 dni.
43 800 godzin.
A teraz dzieli nas zaledwie kilka godzin od powtórnego spotkania i jestem taka niecierpliwa!
Tak, zrobiłam to…
Nie mogłam się powstrzymać, bo każda kobieta zrobiłaby tak samo.
Jako rasowa dekoratorka wnętrz ludzkich, zaprojektowałam nam sypialnię i salon.
Na środku salonu ustawiłam jasną kanapę z widokiem na ogromne akwarium.
W błękitnej wodzie będziemy mogli nurkować po nowe pomysły na nasze długie życie we dwoje.
W sypialni zaś, nie będzie nic ponad rozległe prześcieradło, które będzie sięgało daleko po nasze skrywane fantazje.
Nie mam pomysłu na więcej…Jakoś urządzimy resztę.
Najpierw podaruj mi siebie…
Zawsze jestem przygotowana na Twoje ewentualne zjawienie się.
Zakładam opaskę na włosy z czarną kokardką. Podkoszulkę i długi sweter, w którym mogę się przytulić. Czarne, wygodne legginsy.
Wyglądam wyczekująco. Czasem dorzucam różową chustę, jeśli chcę rozweselić swoje czekanie. Każdy, kto wchodzi do mojego mieszkania pyta kiedy wymienię sweter na sukienkę. Wciąż nie nadszedł odpowiedni czas.
Do tego wyczekiwania przygotowywałam się bardzo długo. Wzięłam kilka lekcji, poczytałam literaturę, wygooglowałam sposoby na wytrzymanie.
Na prosty kręgosłup, na głowę do góry, na bycie nieskończenie cierpliwą. Czekanie opanowałam w stopniu zaawansowanym. Po angielsku – advanced. Wciąż mogę być jeszcze lepsza i zostać native`m – czyli kimś po kim nie rozpoznajesz, że nie będąc Francuzem, posiada taką biegłość językową, że myślisz, że urodził się we Francji.
Tak samo ja – tak świetnie opanowałam język czekania, że nikt już nie rozpoznaje we mnie postawy wyczekującej. Stało się normalne, że czekam. Dlatego nikt nie przystaje obok, nie chce poczekać ze mną ani na chwilę, żeby nie przerywać długiej linii samotności jaka biegnie przede mną.
Używam coraz to bardziej wyszukanych wyjaśnień tego samotnego oczekiwania – sięgnęłam nawet po mądrości nigeryjskie – jeśli przydarza Ci się coś trudnego, złego, smutnego, to dlatego, że Bóg to zsyła na Ciebie, ponieważ wie, że sobie z tym poradzisz. Albo hinduskie – jeśli nie dostajesz tego, czego bardzo chcesz, to dlatego, że Bóg wie, że nie jest Ci to potrzebne w tym momencie.
Mam wianek z tych zebranych pocieszeń i nie wychodzę z domu bez niego. Nawet zimą noszę go pod czapką. Zaś kiedy śpię kładę go obok poduszki.
Boję się pomyśleć co będzie, kiedy wianek zwiędnie i jak dalej będę czekać?
/dopisek od anioła/
Tak samo jak przez ostatnie 8 lat.
Z nieskończonej 8 przejdziesz w 9. Dziewiątka otwiera, nie domyka, pozostawia szczęśliwą niepewność. Rozwija linię, która zbiegnie się z Jego linią.
Nie miej wątpliwości co do tego, że nawet dwie linie biegnące równolegle kiedyś zbiegną się w nieskończoności…
Zapomnijmy o kosmosie
gwiazdach i zodiakach,
nieugaszonym papierosie,
o polnych czerwony makach.
Że dzień i noc to jest doba,
dzieli się na pół,
on ci się podoba,
do obiadu nie nakryty stół.
Zamknij oczy na zmartwienia,
wosk topnieje,
Gdzie podziały się twoje marzenia?
Szybko, bo wiatr je zwieje!
Przestań myśleć o kochaniu
słońcu, które grzeje,
rzęs malowaniu,
zaczarowanym wzgórzu…
Zapomnij się na chwilę……
Uparcie dążycie do bycia w dwuosobowym stadzie – Ty i On.
On przygarnia Ciebie a ty przygarniasz jego. Postanawiacie spędzić resztę życia razem.
To takie proste.
Postanowić.
Dbać o siebie i w zatroskaniu pytać co wieczór po całym dniu niewidzenia się – Jak minął Ci dzień? Co mogę dla Ciebie zrobić?
To takie trudne.
I przeszywająco smutne, kiedy tego nie ma.
Kiedy w miejsce opiekowania się sobą wkracza BRAK.
Brak jest rodzaju męskiego i zawiera w sobie słowa „rak”.
To zrozumiałe.
Rak zabiera Ci wszystko, a przede wszystkim siłę, żeby coś zmienić.
On jest chory na raka. Nie ma już siły, żeby cokolwiek Ci dać.
Ty nie masz już siły, żeby udowadniać, że zasługujesz na więcej.
Braki mają różną postać i każda z nich jest niebezpieczna.
Brak wspólnego snu, brak zrozumienia, brak kwiatów, brak spokoju, brak zakochania.
Brak jest nowym gościem w Waszym domu.
Mieszka według uznania – w jadalni, wtedy nie celebrujecie wspólnego posiłku.
W sypialni – wtedy zabiera drugą połowę łóżka.
W łazience – nie przeglądacie się razem w lustrze robiąc głupie miny.
W kuchni – nie wypakowujecie wspólnie zakupów.
Na tarasie – nie siedzicie tam razem do późnych godzin nocnych patrząc w niebo.
Brak panoszy się po całym domu. I po całym Waszym życiu.
A tak uparcie chcieliście być razem.
Razem z Panem Brakiem.
I choć nie powiedziałeś do mnie nic od 5 lat,
to zastanawiam się o czym byśmy właśnie rozmawiali.
Umiem już czytać z Twoich oczu,
rozumiem ruch górnej wargi,
odgaduję, co mógłbyś powiedzieć,
gdybyś mówił.
Afazja to taka gra w zgadywanie.
Nie mówisz Ty, zgaduję ja!
Nie zapadła kurtyna milczenia.
To zawalił się cały mój dziecięcy świat.
Nie ma taty.
Odgadnę czy smakuje ci obiad,
ale nigdy nie odgadnę, dlaczego to my musieliśmy zagrać w tą grę…
Bardzo się niepokoję.
Jesteś lampką szampana, która stoi na brzegu stolika.
Boję się, że przechodząc mogłabym Cię strącić.
Rozpadłbyś się wtedy na drobne części,
a ja nie umiałabym się z tego pozbierać.
Podaję Ci się skruszona jak cukier puder,
a mimo to, dalej nie mogę Cię rozgryźć.
Jeśli jednak przypadkiem dostrzeżesz we mnie dobry materiał na kotwicę,
wyciągnij ją i zarzuć.
Podryfujmy na razie blisko lądu.
Może kiedyś wypłyniemy na ocean…
Podstawowe zasady języka polskiego nakazują, by podmiot tworzył z orzeczeniem związek zgody.
Gdybyś uczynił mnie podmiotem swojej twórczości i odmieniał przez siedem przypadków jak przez siedem dni tygodnia swojego życia, co dzień wymyślał dla mnie nowe funkcje i ubierał w niewypowiedziane dotąd słowa, stworzylibyśmy gramatyczny związek zgody.
Ty orzekałbyś o swojej potędze znając klucz poprawnej odmiany, sięgałbyś po mnie we właściwym dla nas przypadku a ja znając trzy twoje strony, zapomniałabym o tej ciemnej.
Każdy tryb postępowania dopuszcza błędy ortograficzne, ja nie znam słownika na pamięć.
Będziemy mówić o sobie tylko w czasie przyszłym.
Ty zrobisz ściągę z najważniejszych zagadnień życia, ja zajmę się właściwym trybem.
Warunkowy? Musi najpierw podmiot z orzeczeniem znaleźć się w jednym zdaniu.
Dobrych i łagodnych.
Za mało o trzy zdania.
Za dużo o jedno słowo.
Litanie niechcianych słów odmawiamy szybko.
Dwa zdania od serca nie przechodzą nam przez gardło.
O ironio słów!
Tam gdzie Was trzeba, wciąż Was za mało.
Tam gdzie lepiej milczeć,
wypadacie niepohamowane i uderzacie prosto w smutne serce.
Odwróćmy kolejność
trafiajcie prosto w punkt
i znikajcie, kiedy lepiej ugryźć się w język.
Bądźcie tam gdzie Was wołają,
uciekajcie jeśli Was nie chcą.
Bądźcie bardziej rozważni niż ludzie.
Nie zamieniajcie się w rękach człowieka
w broń przeciwko niemu.
A słowo przeciwko słowu
ciałem się stało.
Docieraj do mnie za wszelką cenę.
Docieraj do mnie mimo wszystko
bądź ze mną mimo wszystko
kochaj mimo wszystko
nie zwracaj uwagi na moje wahania
docieraj do mnie za wszelką cenę.
Będę dla Ciebie trunkiem z najwyższej półki.
Złotym trofeum. Spokojem i akumulatorem.
Musisz podjąć tylko wyzwanie – znaleźć mnie…